München heimsókn

Svo virðist sem músunum þykji félagsskapur minn góður því þær eru ekkert á farandsfæti. Þær sýna þó orðið mikla tillitssemi og það fer voða lítið fyrir þeim, við verðum ekkert var við þær nema ég heyri af og til í þeim og síðan skilja þær þarfir sínar vítt og breitt um íbúðina en þetta stefnir allt í það að við munum lifa hér saman áfram í sátt og samlyndi.

Ég fór til München á föstudagsmorguninn alveg alein og þó að mörgun þætti þetta lítið mál þá tók þetta á hverja einustu taug hjá mér. Líkt og móðir mín á ég mjög auðvelt með að stressa mig upp yfir litlum hlutum og í lestinni á leiðinni út á flugvöll þurfti ég af og til að minna sjálfan mig á að anda. Ég virðist þó hafa fundið mína leið við að ferðast einsömul á nýja staði en ég hengi mig bara á eitthvað ókunnugt fólk og kemst þannig á leiðarenda. Á leiðinni út fann ég þetta huggulega par á miðjum aldri sem var akkurat á leiðinni líka til München og síðan með lestinni að Haufbanhof. Ég sat með þeim í lestinni og maðurinn útskýrði fyrir mér hvernig lestinn virkaði hérna, ég var alveg orðin pollróleg þegar ég loks komst á leiðarenda.

Hugrún, Helga og Jenny vinkona Helgu tóku á móti mér á lestarstöðinni. Hugrún þurfti því miður að fara strax að vinna en Helga og Jenny fóru með mig í einn af mörgum almenningsgörðum München. Við sátum og töluðum alveg heil helling enda þurfti ég mikið að fá að tjá mig við manneskjur á mínu þroskastigi. Ég hef mikla tjáningaþörf og hef einstaklega gaman af því að tala svo þetta gerði geðheilsu minni afskaplega gott. Að vísu þurftum við að tala saman á ensku vegna þess að Jenny er frá Sviss og ekki tala ég mikið í þýsku en ég lét það nú ekki stoppa mig. Um kvöldið fórum við allar saman á Park Café og skelltum í okkur nokkrum kokteilum en þar slóst í för með okkur skólasystir Jenny og Helgu, hún Grete en hún er Ítölsk. Ég hélt að ég yrði ekki eldri þegar ég komst að því að hún Grete vissi ekki hvað FRIENDS var og ekki heldur hver Jennifer Aniston er en í kjölfarið dróg ég þá ályktun að hún hlyti að hafa búið í helli þarna í Ítalíu.

Á laugardeginum röltum við nú bara um og fundum smá grasblett hjá ánni Isar og lögðumst í sólböð. Stelpurnar gerðu einhverja tilraun til að sýna og segja mér frá einhverjum merkum mannvirkjum svo þær löbbuðu með mig götu sem heitir Maximilianstraße. Þar eru allir stærstu tískurisarnir og vildi svo skemmtilega til að drauma kjóllinn minn var til sýnis í Gucci búðarglugganum. Hann hefði auðveldlega getað orðið minn hefði ég verið til í að selja úr mér annað nýrað en þar sem ég er rauðhærð eru nýrun á mér lítt eftirsótt.
Þegar við vorum um það bil að grillast úr hita röltum við og fengum okkur ís og sáum Glockenspiel. Þetta Glockenspiel er víst algjört must fyrir túrista að sjá en vakti ekkert alltof mikla lukku hjá mér, en ég var eiginlega of upptekinn við að reyna að losa mig úr rosa stórri tyggjóklessu sem ég hafði náð að festa mig í á meðan þessu stóð.

Upp úr hádegi á sunnudeginum fékk ég að upplifa bayerísku menninguna beint í æð á Hofbräuhaus en þar drukkum við eins líters bjór (í mínu tilfelli bjór og síter, ekki sú grimmasta í bjórnum) og fengum pretzel. Ég þurfti að hafa mig alla við til að ná að lyfta upp glasinu og er ég nú kominn með grimma upphandleggsvöðva eftir heimsóknina.

 

Frá Hofbräuhaus lá leið okkar í Englscher Garten þar sem við láum eins og skötur í sólinni. Þjóðverjar að mínu mati er afar frjálslegir með nekt en það er partur í garðinum þar sem leyfilegt er að vera nakinn. Hitinn var nú ekkert rosalegur svo það voru ekki margir naktir en við rákumst á tvo eldri karlmenn sem voru á vappi í fæðingargallanum einum saman. Um kvöldið flaug ég svo aftur heim til London eftir afar vel heppnaða og afslappaða ferð. Ferðin gekk mjög vel þar sem ég hengdi mig á hóp á mönnum sem höfðu verið að steggja vin sinn.

Núna þarf ég bara finna leið til að þrauka næstu þrjár vikurnar þar sem Þórdís stakk af til Canada með au-pair fjölskyldunni sinni. Ætli ég verði ekki bara að búa mér til ímýndaðan vin eins og hann Einar Áskell gerði.

XOXO
LOVE TYRA

Húsamús

Á föstudagskvöldið var ég að fara að sofa, lá uppi í rúmi í makindum mínum að horfa á idolið í tölvunni þegar ég heyri eitthvað skrjáfur. Sé ég þá ekki mús standa á grind sem liggur upp við vegginn í herberginu mínu. Hún stóð kjurr í smá stund en stökk síðan ofan í veskið mitt. Ég gerði tilraun til að fæla hana úr töskunni minni með því að henda sokk í áttina að henni. Það tókst ekki þannig ég ákvað að forða mér bara út úr herberginu en til þess að komast út úr herberginu þurfti ég að fara hættulega nálægt töskunni. Eftir nokkra soothing breaths skaut ég mér út úr herberginu og fór beint og vakti Erik. Erik var steinsofandi enda klukkan eitt um nótt og samtal okkar var eitthvað í þessa áttina:

Ég: Erik það er mús inni hjá mér
Erik: Hvað meinarðu?
Ég: ÞAÐ ER MÚS INNI HJÁ MÉR!
Erik: Hvað meinaru?
Ég: MÚS!!!!!!!!!!!
Erik: Sástu mús?
Ég: Já, hún er inni hjá mér

Þá gafst ég upp og ákvað að sofa inni í stofu þar sem ég þorði ekki aftur í herbergið. Daginn eftir fór ég að taka til í herberginu og fann þá meðal annars músaskít út um allt og umbúðir utan af súkkulaði mola sem hafði legið á skrifborðinu mínu á gólfinu. Erik fór í það að kaupa músagildrur og eitur á meðan ég jafnaði mig með smá verslunarleiðangri í Matalan. Síðan lögðum við þrjár músagildrur vítt og breitt um herbergið í von um að góma hana nóttina eftir. Daginn eftir voru því miður engin ummerki um músina. Um miðjan daginn í dag ætlaði ég að sækja leggins inn í fataskápinn minn (sem hafði verið tekinn í gegn daginn áður) og tók þá eftir að það var kominn meiri músaskítur í botninum á skápnum. Ég tók einn upp og henti út um gluggann og fór síðan aftur inn í skáp til að ná í buxur, sé ég þá ekki músina í makindum sínum kúrandi ofan á buxunum sem ég var einmitt að sækja og þá brást ég loksins við eins og í bíómyndunum. Ég skellti hurðinni og hlaup öskrandi upp til að sækja Erik sem var ekki lengi að veiða músina í box. Þegar hann fór að skoða músina betur í boxinu, fannst honum hún vera svo sæt að hann var alvarlega íhuga það að kaupa bara búð og hafa hana sem gæludýr. Sem betur fer slapp hún þegar við settum hana út í kassanum. Ég þori varla að viðurkenna það en mig langar helst ekkert að sofa í herberginu fyrr en við erum búin að kítta í allar holur og skilja eftir músagildrurnar í eina nótt í viðbót svona til að vera alveg 100 % viss um að hún hafi ekki átt einhver systkini. Erik sem betur fann myglu fyrir aftan skápinn minn og þreif það með rosa sterku efni sem krefst þess að maður viðri vel eftir á. Þar sem við viljum ekki hafa hurðina opna inn í herbergið og ekki heldur gluggana sýnist mér ég geta nýtt það sem afsökun fyrir að gista í stofunni allavega eina nótt í viðbót. BTW þá fundum við restina af súkkulaði molanum bakvið skápinn hálf étinn. Ég held ég leggi til að við fáum okkur bara kött þá verður þetta ekki vesen.

 

Litla kvikindið

Hálf étni súkkulaði molinn

Fyrir utan þetta músa tilfelli er lífið frekar ljúft hérna í London enda fer hitinn sjaldnast niður fyrir 10 gráður og er meðal hitinn í kringum 14 gráður sem þýðir bara eitt. Það er heitt í london. Nú styttist óðum í München ferðina mína og eru blendnar tilfinningar í gangi hjá mér. Ég er bæði rosalega spennt að hitta Hugrúnu og Helgu en líka mjög stressuð að fara á tvo nýja flugvelli og að átta mig á því hvernig í ósköpunum ég kemst heim til þeirra. Þetta verður eflaust stórkostlegt ævintýri.

Nokkrar myndir úr daglegu lífi hjá þremenningunni

Strákarnir að mála í Drop-in