Crimescene

Það hefur ekki mikið drifið á daga mína hérna í London fyrir utan það að passa tvo gutta allan daginn. Þeir eru yfirleitt mjög stilltir, nema í dag þegar Birkir var að leggja mig í einelti með því að gera grín af hikstanum mínum. Birtingur var líka með smá uppreisn en hann kastaði glasinu sínu með smá boosti í, í gólfið með þeim afleiðingum að afgangs boostinn slettist út um víðan völl. Þegar ég ætlaði síðan að skamma hann sagði hann bara ha! Samræðurnar voru nokkrun veginn svona:
Ég: Þetta er bannað Birtingur
Birtingur: ha!
Ég: þetta má ekki
Birtingur: ha!
Ég: ekki segja ha
Birtingur: ha!

Þá gafst ég upp.

Um helgina var ég eitthvað slappur svo ég og dísa höfðum kósýkvöld á laugardeginum, ágætt að fá smá pásu frá þessu villta djammlífi sem við stundum hérna í London. Við pöntuðum pizzu sem tók um það bil einn og hálfan tíma og þegar við loks fengum hana var hún orðin hálf köld. Pizzasendillinn þurfti meira að segja að hringja og spyrja til vegar. Loks þegar hann hafði náð að spotta mig þar sem ég stóð í dyragættinni að svipast um eftir honum, örmagna af hungri sagði hann með þessum líka grimma indverska hreim: I'ts really difficult to find. En þrátt fyrir að vera nánast buguð af hungri sló ég mér bara í lær og hló og saði: Yes, I know.

Ævintýrum kvöldsins var ekki lokið þarna heldur tók á móti mér blátt blikkljós og lögreglubíll þegar ég kom heim. Svæðið hliðina á húsinu mínu hafði verið afgirt og tvær frísklegar lögreglukonur sátu inni í lögreglubíl að spjalla. Í fyrstu hafði ég miklar áhyggjur um afdrif gömlu, heyrnalausu konunnar fyrir neðan okkur. Svo virðist þó sem hún sé í heilu lagi og að átökin hafi verið meira út á götu, allaveganna var blóðpollurinn þar. Eftir miklar vangaveltur hef ég komist að niðurstöðu um hvað hafi átt sér stað og ég ætla að segja að þarna hafi rússneska mafían átt leik í stunguárás. Þess vegna hafi ekki verið nein læti í kringum þetta. Lögreglan hefur síðan ákveðið að hafa hljótt um þetta til að skapa ekki óþarfa hræðslu hjá okkur bretunum.

Stefán kom þarseinustu helgi mér til mikillar ánægju með slatta af bandarískum slúðurblöðum, og Bylgju líka. Núna gerum við okkur betur grein fyrir því hvað People er mikið hágæða efni. Ásamt Stefáni komu nokkrir pakkar líka. Ég fékk þessa hlýju húfu frá ömmu sem á eftir að gera góða hluti í kuldanum og ullarsokka og þrista frá mömmu og pabba. Mamma ákvað að bæta upp fyrir seinasta nammi sem hún sendi en það var Kit Kat sem er selt í flestum indverja sjoppum hérna.

Það vildi svo skemmtilega til að Bylgja og Erik höfðu ákveðið að panta sér ferð til Parísar sömu helgi og Stefán kom, þannig við enduðum með því að leika helgarforeldra. Það gekk vonum framar en ég verð að viðurkenna að seinni nóttina var ég alveg að missa móðinn en Birkir vaknaði 8 sinnum þá nótt. Undir morguninn var ég alveg að gefast upp og langaði helst bara að segja við hann: plís, farðu að sofa. En þar sem ég hef fengið nokkra reynslu í þessum efni sá ég fram á að það væri betra að hugga hann. Það skilaði góðum árangri.

Annars er ég bara laying low, pressan er búin að vera á eftir mér eftir að liðið að hans Stefáns sigraði svona glæsilega í Útsvari um helgina. Maður er svo mikið celeb hérna í London, mig líður alveg eins og footballers wife, kannski ekki alveg það hefur nefnilega enginn haldið fram hjá mér, og ég er heldur ekki að fara að fá nýjan trúlofunarhring af því að gamli sé uppfullur af lygum.

Ég og dísa skruppum líka aðeins í Harrods á sunnudaginn, skrifuðum kveðja til Díönu prinsessu og biðum eftir að einhver ríkur aðili myndi splæsa í föt hana okkur. Við vorum ekkert alltof lengi inní Harrods þar sem meirihlutinn var dýrari en árslaunin okkar, til samans. Fórum frekar á útsölu í Topshop og H&M.

XOXO

LOVE TYRA

Pönnsukaffi

Við á 66C King's Cross Road erum búin að vera mjög öflug í pönnukökunum upp á síðkastið. Þetta byrjaði allt daginn sem við héldum upp á afmælið hans Birkis. Síðan þá höfum við bókstaflega verið við eldavélina steikjandi pönnsur og þeytandi rjóma (aðallega Erik samt, við hin höfum aðallega verið í því að torga þeim).

Á föstudaginn síðastliðinn var ákaflega skemmtilegur dagur, ekki bara fyrir strákana heldur einnig mig og Erik. Við byrjuðum daginn á að fara í Soft play sem er mini boltaland (eins og í ikea) and boy it was fun, því ekki voru það bara börnin sem fengu að fara ofan í heldur var fullorðnum líka boðið að fara ofan í. Við létum ekki segja okkur það tvisvar og vorum snögg að henda okkur ofan í boltaflóðið.
Strákunum fannst þetta ekki síður skemmtilegt því þeir hlógu og hlógu eins og enginn væri morgundagurinn. Nú síðan þegar við börnin tókum hádegisblundinn okkar þá skellti Erik í pönnukökur og öllum vinum okkar í London var boðið í pönnsukaffi klukkan hálf fimm.

Eina slæma við daginn var þegar ég lá á stofugólfinu og Birkir sast á mig, beið aðeins, prumpaði og fór síðan.

Laugardagurinn mun vera eftirminnilegasti dagur lífs míns, því þetta var dagurinn sem ég var næstum því sprengd í loftu. Við fjölskyldan á 66C höfðum tekið þá ákvörðun í sameiningu að fara til Greenwitch til að upplifa þá merku stund að standa á sjálfum tíma ásnum. Ekki vissum við betur en að þessi ferð myndi verða life changing. Við vorum í rólegheitunum að skipta um lest á lestarstöðinni Bank, þegar það heyrist í kallkerfinu að allir ættu strax að yfirgefa stöðina eins fljótt og mögulegt væri.
Við vorum ekkert alltof mikið að kippa okkur upp við það, héldum bara áfram í áttina að næstu lest. Komu þá ekki tveir verðir á fleygi ferð og skipuðu öllum að fara upp í næstu lest, alveg sama hvert þeir væri að fara, það þyrfti að tæma stöðina ASAP. Okkur leist lítið á blikuna er við biðum eftir að komast í burtu frá stöðinni að alltaf var verið að opna lestina aftur til að sópa fleiru fólki inn í hana. Er við sátum og töldum mínúturnar sem við áttum eftir ólifað lagði lestin loks af stað. Síðan sigldum við í burtu rétt svo í tæka tíð því horfðum á eldtungurnar af sprengjunni sleikja afturrúðu lestarinnar.

Okei, þetta var kannski ekki alveg svona dramatískt en þetta er allt satt nema þetta með sprengjuna. Það sprakk ekkert og bretum fannst þetta ekki einu sinni fréttnæmt að stöðina hafi verið rýmd í hasti. Líklegast hefur einhver bara skilið eftir töskuna sína.

Greenwitch stóð fyrir sínu, við tókum myndir, fengum okkar geðveikan brunch og sátum í grasinu og drukkum í okkur ímynduðu sólina. Ferjan varð okkur fararkostur á leiðinni til baka og það var heldur ekkert leiðinlegt að fá að sigla eftir Thames ánni. Þórdís kom svo í mat til okkar og við spiluðum og horfðum á X-factor.

Í dag fór ég með Þórdísi á Oxford og verslaði aðeins. Gerði brjálað góð kaup í Primark, þar sem ég meðal annars fjárfesti í Onesie og fyrir þá sem ekki vita hvað það er, þá er það náttfata heilgalli með sokkum við föstum. Þórdís gerðu einnig jafn góð kaup og ég í Primark. Þessir heilgallar munu koma sér vel í umtalaðasta náttfatapartý sem sögur fara af. Við erum að tala um það að Lady Gaga verði skellt á fóninn og munch verði í boði. By the way, ef það er nú ekki þegar búið að bjóða ykkur getiði gleymt þessu.

P.S.  London er best!!!!

XOXO
LOVE TYRA

E.S. Tyra Banks er búin að grennast, svo við getum nú öll farið að horfa aftur á ANTM.

E.E.S. Já, Americas Next Top Model er enn í gangi.

Eniga Meniga

Jæja í gær var komið að því að ég þurfti að fara ein út í hinn grimma heim bankamanna og láta búa til fyrir mig bankareikning. Ég var ekkert lítið stressuð þegar ég lagði ALEIN af stað út í Loyds bankann, búin að fara með setninguna, I need to create a bank account, silljón sinnum í huganum. Ég var hársbreidd frá því að biðja Bylgju um að koma með mér en ákvað síðan að nú væri kominn tími fyrir the peacock to fly.
Þegar röðin var komin að mér í bankanum sagði ég, svona klakklaust og flott: "I need to create a bank account." Ég hef aldrei verið eins stolt af sjálfri mér í jafn stuttan tíma, eftir það lá leiðin bara niður á við. Maðurinn byrjaði að spurja hvort ég væri student og ég sagði auðvitað nei, þá spurði hann mig hvort ég ynni en ég heyrði: "are you a student?", fannst svolítið skrítið að hann væri að spyrja mig sömu spurningarinnar tvisvar en sagði þá hátt og skýrt nei og að ég væri au-pair. Þá varð hann bara eitt stórt spurningamerki í framan og spurði mig hvort ég væri þá ekki að vinna og ég auðvitað játaði, síðan fannst honum þetta bara fyndið og spurði "you get paid or are you doing it for free?". Ég ákvað að taka þátt í þessum létta húmor sem hann var að búa til þarna og hló og sagði: "yes, hahahhahahha". Eftir þessa syrpu hugsaði ég með mér að núna gæti þetta ekki versnað. Vá hvað ég hafði rangt fyrir mér. Næst bað hann mig um nafn og ég sagði, Kristín, síðan þurfti hann auðvitað af fá my surename og ekki er það auðveldlega stafað. Ég tilkynnti honum að ég væri Bergsveinsdóttir og byrjaði svo að stafa það fyrir hann, B for Bob og svona krúsídúllur, en þegar ég kom að I var það gjörsamlega stolið úr mér, fyrst sagði ég óvart Y, svo horfði ég á hann gera það og sagði honum að það væri ekki rétt. Síðan ætlaði vinnufélagi og sessunautur hans að hjálpa mér og saði W en ég hélt áfram að harðneita, baðandi út höndum.
Eina ráðið í stöðunni var þá fyrir félagann minn að fara með fingurinn efst á lyklaborðið og rekja þannig hvern staf fyrir sig. Ég sagði bara no, no, no þangað til hann komst loks á I-ið, þá hrópaði ég sigri hrósandi YES. Ég er mjög þakklát fyrir að það hafi ekki verið v sem ég mundi ekki eftir en ekki I, þá hefðum við verið fram að jólum.
Ég skrifaði restina af nafninu mínu niður á blað fyrir hann.
Þrátt fyrir þessa heljarinnar ferð í bankann stóð ég ekki eftir með bankareikning, einungis blað um að ég eigi að mæta á fund á miðvikudaginn næsta miðvikudag, klukkan 3 til þess að sjá hvort ég er bank account material. Þetta er nefnilega svo lítið útibú. Þetta var mjög nálægt því að vera life changing experience.

Eftir að ég labbaði út úr bankanum var ég full sjálfstrausts og fannst ég geta sigrað heiminn, þannig ég labbaði í rætkina og gerðist member að Nuffield health & fitness. Svona sigra ég heiminn one day at a time.

Planið í dag var svo að fara með Birki í drop-in í Coram's en Birkir var á allt öðru máli svo við vorum ekki lengi að snúa við og fara í garðinn sjálfann í staðinn að leika. Hann var heldur ekkert alltof spenntur fyrir því, vildi bara vera í fanginu mínu, ég ákvað nú samt að keyra með hann einn hring áður en ég færi aftur heim. Kúturinn var ekki lengi að hoppa upp úr kerrunni þegar hann rak auga í brúnu geitina. Við fórumn að eltast við geiturnar í smá tíma þangað til þær voru búnar að fá nóg af okkur. Birkir virtist þó ekki ætla að gefast upp á þeim og reyndi hvað eftir annað og að faðma þær. Ein varð svo fúl þegar hann ætlaði að reyna að sitja með henni inni í kastalann, þangað voru þær allar flúnar, að hún reyndi að stanga hann, greyið vissi ekki að það var búið að taka af henni hornin.

Birkir ákvað síðan að klifra upp í kastalann og ég fór á eftir honum. Þegar ég kom upp var þar kona með barnið sitt og sagði við mig: "really good climbing." Ég hugsaði vá ég hlýt að vera góð og þakkaði henni fyrir, síðan þurfti hún að eyðileggja allt og spurði: "How old is he?" Henni var snarlega kippt út af jólakorta listanum.

Eftir hádegisblundinn okkar kveikti ég á rosalega skemmtilegum disk sem heitir Eniga Meniga með Olgu Guðrúnu. Vá! hvað ég söng mikið enda voru þarna slagarar á borð við Ef þú ert súr vertu þá sætur, Ryksugulagið og Það hafa allir eitthvað til að ganga á. Við fórum síðan út á Myddelton leikvöllinn og þar söng ég heil ósköp í viðbót fyrir Birki og honum fannst það mjög gaman og tók oft undir með mér. Ég syng og syng hérna úti, þetta er alveg nýr heimur fyrir mig. Það er náttúrulega alveg spurning hversu lengi ég mun geta sungið áður en Birkir og Birtingur fara að taka eftir hversu laglaus ég er. Þangað til mun ég bara trúa að þeim finnist ég jafn góð og Whitney Houstun var í den.

p.s. Janus gallinn heldur áfram að koma sterkur inn.

 

XOXO
LOVE TYRA