Nýjir meðlimir

Hlutirnir hafa ekki beint verið að gerast á ljóshraða í Álftamýrinni að mati The Project Manager eða þar að segja þangað til í dag.

Fyrr í vikunni byrjuðu nefnilega tveir nýjir meðlimir íbúðabreytinga teymisins Ísbjarnar að gera klárt fyrir það að flísaleggja baðherbergið en áður en það hófst þurfti að steypa einn lítinn pall. Ástæða pallsins er sú að íbúarnir á neðri hæðinni tóku það ekki í mál að fá niðurfallið mitt sem loftskreytingu hjá sér (their loss). Ég og Drengurinn vorum þó ekki lengi að leysa það vandamál og þannig kom til pallurinn sem kom líka svona skemmtilega á óvart. Mér er samt farið að gruna að ég eigi eftir að bölva honum í framtíðinni þegar ég mun ná að reka tærnar í hann. Það er þó ekkert sem þykkir ullarsokkar geta ekki leyst

En aftur að nýju meðlimum íbúðabreytinga teymisins Ísbjarnar, þá hrisstu þeir aldeilis upp í hlutunum í gær og hófu að flísaleggja baðherbergið The Project Manager til mikillar ánægju. Eftir stuttu heimsókn í gær á framkvæmdastaðinn gat ég nú ekki annað en brosað til beggja eyrna því þetta var ljómandi fínt hjá þeim. Ég bjóst við að þeir myndu kannski ná að klára verkið fyrir næsta fimmtudag en afrakstur dagsins segir mér að þeir verði búnir um 5 leytið á mánudaginn sem flýtir mjög áætluðum innflutnings degi. The Project Manager ætlar þó ekki að gefa út neinar nánari upplýsingar um áætlaðan innflutningsdag nema það að I´ll be home for Christmas.

 

 

 

 

 

Hér eru nokkrar myndir af baðherberginu eftir afrakstur vikunnar

 

XOXO

LOVE TYRA 

Krumminn á farandsfæti

Þá hefur Krumminn ákveðið að stíga þau skref sem þykja nauðsynleg í að fullorðnast og hefur því ákveðið að flytja að heiman. Áætlaðir flutningar var upphaflega í byrjun október en það virðist hafa breyst eitthvað því að þær áætlanir hafa skilið íbúðina eftir fokhelda. Ekki nóg með að íbúðin sé orðin fokheld þá vantar orðið einn klósettvegginn sem gerir þá einföldu aðgerð að kasta af sér þvagi í ró og næði mjög erfiða, aftur á móti er gífurlega gott flæði í íbúðinni.

Pabbi hefur fengið það verkefni að hafa yfir umsjón með þessu verkefni á meðan ég er í skólanum en það má teljast alveg hreint ótrúlegt hvað drengurinn getur. Nú Þúsundþjalasmiðurinn er að sjálfsögðu The Project Manager sem felst í því að ég hef loka orðið þegar kemur að mikilvægri ákvarðanatöku. Svo virðist þó sem að drengurinn hafi ekki mikinn áhuga að fá hjálp frá The Project Manager því þrátt fyrir að hafa boðið fram aðstoð mína síðustu tvær helgar þá hefur hann afþakkað pent. Drengurinn er þó duglegur að gefa mér update af þróun mála og segir hann að verkið fljúgi áfram sem er að vísu eitthvað sem The Project Manager er ekki alveg sammála.

Í dag hins vegar þáði hann hjálp mína og fékk ég að stíga fæti inn í slottið í Álftamýrinni. Svo virðist sem menn hafi aðeins tapað sér í gleðinni þegar það var verið að reyna að komast að pípulögnunum og er nú komið afskaplega skemmtilegt gat á vegginn sem skilur af klósettið og barnaherbergið. Spurning hvað menn gera í því! Drengurinn hefur þó fullvissað mig um að þetta sé í himnalagi og verði fljótt lagað.

Eftir að Drengurinn tók á það ráð að skipta um lás á útidyrahurðinni að stigaganginum hefur hann vakið mikla lukku meðal íbúanna sem er að sjálfsögðu bara hið besta mál. Það verður þá vonandi betur tekið í það þegar heita vatnið verður tekið af blokkinni í nokkra tíma á morgun vegna breytinga á pípulögnunum. Konan fyrir ofan mig er ein aðdáendum Drengsins og hefur nokkrum sinnum tekið hann á tal. Sjálf er hún mjög nýlega búin að taka sína íbúð í gegn og segir það vera alveg eins og að fá nýja íbúð. Hún sýnir þessum breytingum á minni íbúð mikinn skilning enda eins og ég sagði þá var hún bara að klára að taka íbúðina sína í gegn. Þessar breytingar áttu sér stað fyrir einungis mjög skömmum tíma eða til að vera nákvæm árið 1973.

Hér eru svo nokkrar myndir af slottinu

 

Stofan

Klósettið og Drengurinn

Afrakstur gleðinnar með hamarinn

 

XOXO

LOVE TYRA 

 

Loftfimleikar

Ég er nú orðin nokkuð viss um að ég hafi fundið köllun mína í lífinu en það versta við þessa köllun mína er að hún er ekki eins auðfundin á Íslandi eins og hún er hérna úti í London. Þrátt fyrir að hæfni mín í þessari grein sé ekki upp á marga fiska hef ég nefnilega mikla trú að ég geti eflt hana. Nú þyrfti ég að fara að ganga í það að koma mér upp svona aðstöðu. Ég var líka að láta mér detta í hug að skella mér trúðaskóla til að öðlast þeim mun meiri færni en ég held að þrátt fyrir þessa miklu trú á sjálfri mér í þessari grein þá hallist ég heldur á það að ganga hinn sanna íslenska menntaveg og fara í Háskóla Íslands.

Síðustu tvo laugardaga er ég nefnilega búin að ferðast í klukkutíma út fyrir London til að prufa mig áfram í loftfimleikum. Auður vinkona mín kom til mín í viku heimsókn fyrr í mánuðinum og kynnti mig fyrir þessari snilld en einhvern veginn rambaði hún óvart inn á þessa síðu http://myaerialhome.co.uk/ fyrir slysni og skráði okkur í einkatíma eitt þriðjudagskvöld. Við að vísu steingleymdum þessum þriðjudagstíma en náðum þó að endurbóka okkur á laugardeginum.

Á laugardeginum fengum við fyrst hálftíma einkatíma með henni Amöndu og eftir það fórum við í byrjendatíma hjá öðrum kennara en sá kennari hét Clare og þrátt fyrir að vera um 50 hoppaði hún og skoppaði um eins og enginn væri morgundagurinn. Við lærðum að gera gazelle, moonfish, chain og að koma okkur upp í trapísurnar með því að nota our core muscles. Það var nú heldur lítið að frétta af mínum core muscles svo þetta gekk frekar brösulega fyrir sig en einhvern veginn náði ég þó að teygja aðra löppina upp í trapísuna svo ég náði taki á henni. Þegar við vorum rétt byrjaðar að ná tökum á að koma okkur upp í trapísurnar ákvað Claire að flækja málið meira og vildi að við reyndum að sveifla okkur yfir þeir og fara þannig upp í þær (ekki viss um að þið skiljið hvað ég á við en aðalmálið er að hún vildi gera þetta erfiðara stúlkukindin). Þrátt fyrir að my core muscles hafi lítið látið fyrir sér fara í gegnum tímann þá var þetta eitt af því skemmtilegra sem ég hef gert. Það skemmdi heldur ekki að við brenndum örugglega helling af kaloríum í leiðinni. Ég tók því bara málin í mínar hendur og skráði mig aftur næsta laugardag.

Í gær var svo seinni tíminn minn og þar sem ég er dóttur móður minnar var ég búin að ná að stressa mig upp svo mikið að ég var alveg á báðum áttum hvort ég ætti nú að vera að láta hafa mig út í þessa vitleysu aftur. Ég að sjálfsögðu náði þó að hafa mig af stað og skemmti mér svo vel að kennarinn spurði hvort ég vildi ekki endilega koma aftur. Auðvitað var ég ekki lengi að segja já.

Video

Litlu frostpinnarnir geta verið miklar dúllur og stundum er ég mjög heppin og næ því á video.

Síðan suma daga gengur þetta ekki mikið betur en svona...

Hunter stígvél

Mig hefur alltaf þótt gúmmístígvél vera afar hallærisleg og ótrúlega púkó, sérstaklega á fullorðnu fólki en þetta virðist hafa breyst eitthvað hjá mér því nú eru þau efst á óskalistanum. Þetta eru að vísu ekki bara einhver gúmmístígvél heldur alvöru Hunter stígvél svona eins og breska drottningin og Kate Moss eru að sporta. Hægt er að fá þessi stígvél í öllum mögulegum stærðum og gerðum, en mig lýst einna best á þessi sem voru hönnuð í sameiningu við Jimmy Choo. Bylgja á Hunter stígvél og þótt þau nái mér vel upp að hnjám þá finnst mér ég vera sjaldan eins lekker og þegar ég er í þeim. Þetta væru líka kostakaup þar sem þau virka afskaplega vel í íslensku ofsaveðri og endingartíminn er lengri en á sjálfri mér svo þau gætu vel gengið í gegnum margar kynslóðir. Það sem sannfærir mig ennþá meira í að ég eigi að fjárfesta í þeim er að það er hægt að kaupa þau heimasíðum Asos, Topshop og á Selfridges.

Haldiði að ég verði ekki hugguleg í þessum á níræðisaldri úti í garði að dytta að blómabeðinu!

   

XOXO

LOVE TYRA

Styttist óðum

Síðastliðnar vikur hafa verið frekar tíðindalitlar hjá mér en það heldur betur dró til tíðinda þegar Heiðrún mætti til mín frá Aberdeen. Hún mætti galvösk til mín á fimmtudaginn og eyddi helginni í faðmi uppáhalds London vinkonu sinnar. Stelpunni var auðvitað boðið besta gistiplássið í London sem er að sjálfsögðu á uppblásinni dýnu frá Ylfu & Jóa á gólfinu hjá mér. Henni líkaði gistingin svo vel að hún ætlar að láta sjá sig hérna hjá mér aftur næsta fimmtudag eftir að hafa spókað sig örlítið í París.

Á föstudagskvöldið fórum við út að borða með Þórdísi á Dim-t þar sem ég kom öllum í opna skjöldu og pantaði mér fisk (nú er ég viss um að foreldrar mínir felli tár þar sem ég hef gert þeim mikinn grikk síðastliðin 20 ár með því harðneita að borða fisk, þessi langa barátta er nú á enda). 

Laugardagurinn byrjaði alveg einstaklega illa þar sem ég horfði á undanúrslitin í American Idol. Sú sem ég hélt með er nú dottin út og er því Idolið dautt í mínum augum. Það heldur betur lifnaði yfir deginum þegar ég komst til heimkynna minna á Oxford Street. Við eyddum deginum í að þræða þessa þekktu verslunargötu búð fyrir búð. Við enduðum svo í fiestu á 66 King's Cross Road en við erum í viðræðum viðpressuna þessa dagana til að fá dálk undir þessa fiestu því við erum það góð í henni. Allt frá kryddinu á kjúllann yfir í guacamólíið er heimagert, svo grand erum við orðin á því í þessari fajitas snilld.

Á sunnudaginn duttum við svo bara í nokkra kokteila og gerðum okkur afskaplega glaðan dag.

Nú styttist svo óðum í að foreldrar mínir komi í heimsókn en svo virðist sem þeim sé ekki ætlað að komast hingað því stöðugt er eitthvað að koma upp á. Fyrst eftir að þau keyptu miðana til mín ætluðu flugmenn í verkfall á sama degi og þau eiga flug út en sem betur fer leystist úr því og nú liggjum við á bæn um að þetta blessaða gos muni ekki trufla flug á tilsettum degi. Ef allt fer á versta veg og þau munu ekki komast út þá ætla ég að pakka saman dótinu mínu og synda heim.

Birtingur er byrjaður á leikskóla tvisvar í viku svo það er ansi rólegt hjá mér þá daga. Það er nú samt þvílík gleði hjá þessum tveimur drengjum þegar þeir hittast sérstaklega þegar allt leikur í lyndi á milli þeirra. Þetta samband þeirra er afskaplega stormasamt á köflum, en þegar það lægir þá verða þeir alveg hreint mestu mátar. 

XOXO

LOVE TYRA 

Tveggja!

Það er búið að vera mér hjartans mál alveg frá því að ég kom hérna út (semsagt í september) að kenna Birki að segja hvað hann er gamall. Ég hef nú náð að kenna honum ansi margt, allt frá því að segja úllalla yfir í það að biðja fallega um hluti en hann hefur þverneitað að læra aldur sinn. Í gær ákvað ég að reyna aftur að kenna honum hvað hann var gamall og spurði hann:

Ég: Hvað ertu gamall?
Birkir: Ha
Ég: Hvað ertu gamall Birkir?
Birkir: Ha
Bylgja: Ertu 10 ára?
Birkir: Nei, tveggja!

Drengurinn hefur semsagt verið fyrir löngu búin að læra þetta og hefur bara ákveðið að sjá hversu lengi ég myndi reyna áður en ég gæfist upp. Hann hefur greinilega fundið að ég var á síðasta snúning með að reyna að kenna honum þetta svo hann hefur ákveðið að gefast loks upp.

Við fengum mjög skemmtilega heimsókn um helgina en Jónína mamma Eriks og Erna Dís systir hans komu og voru hjá okkur. Þær komu seint á fimmtudagskvöldið með langþráð páskaegg í farveskinu og til að gera gott betra voru tvö handa mér. Á föstudeginum fórum við dömurnar á heimilinu og Birkir eldsnemma niður í bæ til að upplifa brúðkaupsstemminguna. Þetta var alveg hreint magnað og ég fann bara hvernig bláa blóðið kraumaði í æðum mínum. Það var allt pakkað af fólki og ekki fræðilegur möguleiki að komast nálægt þessum herlegheitum útaf öryggis ástæðum. Við héldum því bara af stað heim um hálf ellefu leytið til að sjá þetta almennilega í sjónvarpinu. Athöfnin var frekar köld og leiðinleg og ég er nokkuð viss um að ég hefði sofnað hefði ég verið í kirkjunni en þegar þau stigu út úr kirkjunni brúðarhjónin þá fékk ég nú klökk í hálsinn og gæsahúð. Ég varð fyrir miklum vonbrigðum (ekki samt eins miklum og þegar ég áttaði mig á því að boðskortið mitt hefði líklegast ekki týnst í pósti) þegar mér var sagt að það yrði ekki sjónvarpað frá veislunni sjálfri en ég hafði undirbúið mig undir það að sitja límd við sjónvarpið daginn á enda. 

Helgin var mjög skemmtileg og þrátt fyrir örlítið meiri vind heldur en vanalega náði ég aldeilis að bæta meira í freknufjöldann á andlitinu mínu. Stelpurnar fóru síðan heim í gær og eftir að hafa skilað þeim út úr húsinu féllu nokkur tár. En ég á sem betur fer von á foreldrum mínum í lok mánaðarins svo nú bíð ég spennt eftir komu þeirra :D

 

München heimsókn

Svo virðist sem músunum þykji félagsskapur minn góður því þær eru ekkert á farandsfæti. Þær sýna þó orðið mikla tillitssemi og það fer voða lítið fyrir þeim, við verðum ekkert var við þær nema ég heyri af og til í þeim og síðan skilja þær þarfir sínar vítt og breitt um íbúðina en þetta stefnir allt í það að við munum lifa hér saman áfram í sátt og samlyndi.

Ég fór til München á föstudagsmorguninn alveg alein og þó að mörgun þætti þetta lítið mál þá tók þetta á hverja einustu taug hjá mér. Líkt og móðir mín á ég mjög auðvelt með að stressa mig upp yfir litlum hlutum og í lestinni á leiðinni út á flugvöll þurfti ég af og til að minna sjálfan mig á að anda. Ég virðist þó hafa fundið mína leið við að ferðast einsömul á nýja staði en ég hengi mig bara á eitthvað ókunnugt fólk og kemst þannig á leiðarenda. Á leiðinni út fann ég þetta huggulega par á miðjum aldri sem var akkurat á leiðinni líka til München og síðan með lestinni að Haufbanhof. Ég sat með þeim í lestinni og maðurinn útskýrði fyrir mér hvernig lestinn virkaði hérna, ég var alveg orðin pollróleg þegar ég loks komst á leiðarenda.

Hugrún, Helga og Jenny vinkona Helgu tóku á móti mér á lestarstöðinni. Hugrún þurfti því miður að fara strax að vinna en Helga og Jenny fóru með mig í einn af mörgum almenningsgörðum München. Við sátum og töluðum alveg heil helling enda þurfti ég mikið að fá að tjá mig við manneskjur á mínu þroskastigi. Ég hef mikla tjáningaþörf og hef einstaklega gaman af því að tala svo þetta gerði geðheilsu minni afskaplega gott. Að vísu þurftum við að tala saman á ensku vegna þess að Jenny er frá Sviss og ekki tala ég mikið í þýsku en ég lét það nú ekki stoppa mig. Um kvöldið fórum við allar saman á Park Café og skelltum í okkur nokkrum kokteilum en þar slóst í för með okkur skólasystir Jenny og Helgu, hún Grete en hún er Ítölsk. Ég hélt að ég yrði ekki eldri þegar ég komst að því að hún Grete vissi ekki hvað FRIENDS var og ekki heldur hver Jennifer Aniston er en í kjölfarið dróg ég þá ályktun að hún hlyti að hafa búið í helli þarna í Ítalíu.

Á laugardeginum röltum við nú bara um og fundum smá grasblett hjá ánni Isar og lögðumst í sólböð. Stelpurnar gerðu einhverja tilraun til að sýna og segja mér frá einhverjum merkum mannvirkjum svo þær löbbuðu með mig götu sem heitir Maximilianstraße. Þar eru allir stærstu tískurisarnir og vildi svo skemmtilega til að drauma kjóllinn minn var til sýnis í Gucci búðarglugganum. Hann hefði auðveldlega getað orðið minn hefði ég verið til í að selja úr mér annað nýrað en þar sem ég er rauðhærð eru nýrun á mér lítt eftirsótt.
Þegar við vorum um það bil að grillast úr hita röltum við og fengum okkur ís og sáum Glockenspiel. Þetta Glockenspiel er víst algjört must fyrir túrista að sjá en vakti ekkert alltof mikla lukku hjá mér, en ég var eiginlega of upptekinn við að reyna að losa mig úr rosa stórri tyggjóklessu sem ég hafði náð að festa mig í á meðan þessu stóð.

Upp úr hádegi á sunnudeginum fékk ég að upplifa bayerísku menninguna beint í æð á Hofbräuhaus en þar drukkum við eins líters bjór (í mínu tilfelli bjór og síter, ekki sú grimmasta í bjórnum) og fengum pretzel. Ég þurfti að hafa mig alla við til að ná að lyfta upp glasinu og er ég nú kominn með grimma upphandleggsvöðva eftir heimsóknina.

 

Frá Hofbräuhaus lá leið okkar í Englscher Garten þar sem við láum eins og skötur í sólinni. Þjóðverjar að mínu mati er afar frjálslegir með nekt en það er partur í garðinum þar sem leyfilegt er að vera nakinn. Hitinn var nú ekkert rosalegur svo það voru ekki margir naktir en við rákumst á tvo eldri karlmenn sem voru á vappi í fæðingargallanum einum saman. Um kvöldið flaug ég svo aftur heim til London eftir afar vel heppnaða og afslappaða ferð. Ferðin gekk mjög vel þar sem ég hengdi mig á hóp á mönnum sem höfðu verið að steggja vin sinn.

Núna þarf ég bara finna leið til að þrauka næstu þrjár vikurnar þar sem Þórdís stakk af til Canada með au-pair fjölskyldunni sinni. Ætli ég verði ekki bara að búa mér til ímýndaðan vin eins og hann Einar Áskell gerði.

XOXO
LOVE TYRA

Húsamús

Á föstudagskvöldið var ég að fara að sofa, lá uppi í rúmi í makindum mínum að horfa á idolið í tölvunni þegar ég heyri eitthvað skrjáfur. Sé ég þá ekki mús standa á grind sem liggur upp við vegginn í herberginu mínu. Hún stóð kjurr í smá stund en stökk síðan ofan í veskið mitt. Ég gerði tilraun til að fæla hana úr töskunni minni með því að henda sokk í áttina að henni. Það tókst ekki þannig ég ákvað að forða mér bara út úr herberginu en til þess að komast út úr herberginu þurfti ég að fara hættulega nálægt töskunni. Eftir nokkra soothing breaths skaut ég mér út úr herberginu og fór beint og vakti Erik. Erik var steinsofandi enda klukkan eitt um nótt og samtal okkar var eitthvað í þessa áttina:

Ég: Erik það er mús inni hjá mér
Erik: Hvað meinarðu?
Ég: ÞAÐ ER MÚS INNI HJÁ MÉR!
Erik: Hvað meinaru?
Ég: MÚS!!!!!!!!!!!
Erik: Sástu mús?
Ég: Já, hún er inni hjá mér

Þá gafst ég upp og ákvað að sofa inni í stofu þar sem ég þorði ekki aftur í herbergið. Daginn eftir fór ég að taka til í herberginu og fann þá meðal annars músaskít út um allt og umbúðir utan af súkkulaði mola sem hafði legið á skrifborðinu mínu á gólfinu. Erik fór í það að kaupa músagildrur og eitur á meðan ég jafnaði mig með smá verslunarleiðangri í Matalan. Síðan lögðum við þrjár músagildrur vítt og breitt um herbergið í von um að góma hana nóttina eftir. Daginn eftir voru því miður engin ummerki um músina. Um miðjan daginn í dag ætlaði ég að sækja leggins inn í fataskápinn minn (sem hafði verið tekinn í gegn daginn áður) og tók þá eftir að það var kominn meiri músaskítur í botninum á skápnum. Ég tók einn upp og henti út um gluggann og fór síðan aftur inn í skáp til að ná í buxur, sé ég þá ekki músina í makindum sínum kúrandi ofan á buxunum sem ég var einmitt að sækja og þá brást ég loksins við eins og í bíómyndunum. Ég skellti hurðinni og hlaup öskrandi upp til að sækja Erik sem var ekki lengi að veiða músina í box. Þegar hann fór að skoða músina betur í boxinu, fannst honum hún vera svo sæt að hann var alvarlega íhuga það að kaupa bara búð og hafa hana sem gæludýr. Sem betur fer slapp hún þegar við settum hana út í kassanum. Ég þori varla að viðurkenna það en mig langar helst ekkert að sofa í herberginu fyrr en við erum búin að kítta í allar holur og skilja eftir músagildrurnar í eina nótt í viðbót svona til að vera alveg 100 % viss um að hún hafi ekki átt einhver systkini. Erik sem betur fann myglu fyrir aftan skápinn minn og þreif það með rosa sterku efni sem krefst þess að maður viðri vel eftir á. Þar sem við viljum ekki hafa hurðina opna inn í herbergið og ekki heldur gluggana sýnist mér ég geta nýtt það sem afsökun fyrir að gista í stofunni allavega eina nótt í viðbót. BTW þá fundum við restina af súkkulaði molanum bakvið skápinn hálf étinn. Ég held ég leggi til að við fáum okkur bara kött þá verður þetta ekki vesen.

 

Litla kvikindið

Hálf étni súkkulaði molinn

Fyrir utan þetta músa tilfelli er lífið frekar ljúft hérna í London enda fer hitinn sjaldnast niður fyrir 10 gráður og er meðal hitinn í kringum 14 gráður sem þýðir bara eitt. Það er heitt í london. Nú styttist óðum í München ferðina mína og eru blendnar tilfinningar í gangi hjá mér. Ég er bæði rosalega spennt að hitta Hugrúnu og Helgu en líka mjög stressuð að fara á tvo nýja flugvelli og að átta mig á því hvernig í ósköpunum ég kemst heim til þeirra. Þetta verður eflaust stórkostlegt ævintýri.

Nokkrar myndir úr daglegu lífi hjá þremenningunni

Strákarnir að mála í Drop-in

 

Sumarið komið

Ég er frekar kvefuð þessa dagana og ég var ekki búin að átta mig á því að ég finn ekki neina lykt og boy ó boy fékk ég það í bakið í dag.
Ylfa kom að sækja Birting og sagði við mig að annar hvor þeirra væri nú búin að gera númer 2. Síðan förum við að tala saman og þá tekur hún eftir því að sokkabuxurnar hans Birkis voru orðnar blautar. Við höldum áfram að tala saman en hættum snögglega þegar við tökum báðar eftir því að Birkir er að nudda sér upp við vegginn og í leiðinni að dreifa innihaldi bleyjunnar á hann. Það góða við þetta allt saman er að ég fann enga lykt.

Seinna um daginn kem ég upp í stofu og sé að Bylgja er á hinum enda línunnar í skype viðtali og Erik og Birkir inni á baði. Ég sest í makindum mínum á gólfið fyrir framan tölvuna og fer að segja henni frá sögunni hérna á undan en átta mig allt í einu á því að gólfið er allt blautt. Birkir hafði þá pissað á sig og ég fann að sjálfsögðu enga lykt og settist bara beint í hlandið.

Líf au-pair stúlkunnar er nú samt að sjálfsögðu oftast dans á rósum. Ég hef samt ákveðið að fresta barneignum fram yfir 30 og vera með að minnsta kosti tvær barnfóstrur, eina night nanny og eina day.

Veðrið í síðustu viku var alveg glimrandi gott og ég er ekki frá því ginger kid-ið hafi náð sér í smá lit í andlitið og að sjálfsögðu góðan brunablett á bakið. Á föstudaginn síðasta var ég bara ein með Birki þannig við lögðum afstað í lestarferð snemma þann morguninn. Ferðinni var heitið í Regent garðinn til að sóla okkur. Við tókum með okkur nesti og teppi og höfðum það huggulegt í grasinu með banana í annari og djús í hinni afar sátt með lífið og tilveruna. Síðan hallaði Birkir sér upp úr hádegi og ég lá og las bók á meðan með þeim afleiðingum að ég brann á bakinu.

Notið sólarvörn krakkar!!!

Birkir neitaði að vera í fötum á föstudagskvöldið og dansaði út í glugga nakinn fyrir nágranna okkar.

XOXO LOVE TYRA